Cech Rzemiosł Spożywczych miasta Warszawy powstał 1 Maja 1951 roku poprzez połączenie Cechów Cukierników, Rzeźników i Wędliniarzy. Jego siedzibą został lokal przy ul. Pańskiej 75 w Warszawie wybudowany przez rzeźników i wędliniarzy w 1933 roku.

Na czele Cechu stali mianowani przez władze zarządcy, Starszy Cechu oraz dwaj członkowie Zarządu.

W roku 1956, po zmianach „październikowych”, zniesiono zarząd komisaryczny Cechu i powołano pierwszy Zarząd Cechu pochodzący z wolnych wyborów jego członków.

W ciągu prawie 70 lat istnienia i działalności Cechu, w zależności od tego, jak zmieniała się sytuacja polityczna i gospodarcza kraju, różne były pierwszoplanowe cele pracy organizacji, różna też była jego rola i znaczenie dla zrzeszonych w nim zakładów. Z tego punktu widzenia historię Cechu dziś dzielimy na trzy zasadnicze okresy.

Pierwszy od 1951 do 1956 roku – to jest od daty powstania Cechu do pierwszych wyborów.

Drugi, obejmujący okres najdłuższy, od 1956 do 1989 roku, w którym nastąpiła zmiana ustawy o rzemiośle, znosząca między innymi obligatoryjność zrzeszania się w cechach.

Ostatni wreszcie – od 1989 roku do dzisiaj działamy w warunkach dobrowolnej przynależności, będąc świadkami historycznych, gwałtownych zmian gospodarczych w Polsce.

Pierwszy okres działania Cechu to walka o przetrwanie rzemiosła, o utrzymanie prywatnych zakładów. Okres stalinowski, okres wzmożonej walki z prywatną własnością, rzetelnością, etyką, tradycjami, Kościołem, czyli właśnie z tym co uosabiało sobą rzemiosło.

To w rzemieślniczych zakładach powstawały wysokiej jakości wyroby, rażąco odbiegające od uspołecznionych, wisiały krzyże, to rzemiosło organizowało uroczyste wystąpienia i procesje w okresie świąt kościelnych. W porównaniu z siłą, a przede wszystkim metodami działań ówczesnej władzy, możliwości Cechu nie były duże i choć trudno tu mówić o jakichś spektakularnych sukcesach, to jednak były. Jednostkowe, skromne, ale jakże ważne dla rzemieślników, niejednokrotnie decydujące o ich losie. Dla zrzeszonych w nim rzemieślników niezwykle istotny był także sam fakt istnienia Cechu, możliwość spotkań z innymi rzemieślnikami i wynikające z tego poczucie wspólnoty.

W miarę postępujących zmian polityczno-społecznych i ekonomicznych kraju, rola organizacji stopniowo rosła. Wynikało to zarówno z zadań określonych w przepisach prawa, jak i z potrzeb środowiska, które oczekiwało od Cechu daleko idącej pomocy we wszystkich niemal sprawach związanych z wykonywaną działalnością a nawet wybiegających poza tę działalność.

Nie sposób wymienić wszystkich zagadnień, jakimi zajmował się Cech. Były wśród nich sprawy bardzo istotne, na przykład opiniowanie wniosków o wydanie zezwoleń na wykonywanie rzemiosła, nadzór nad nauką zawodu. Niemniej istotna wszechstronna pomoc w sprawach ekonomicznych, finansowych jak również podatkowych, w tym konsultacje i interwencje w urzędach skarbowych, współpraca z Izbą Skarbową i Ministerstwem Finansów, współpraca z innymi organami administracji państwowej, zarówno na szczeblu centralnym, jak i terytorialnym, we wszystkich sprawach dotyczących całej branży i poszczególnych członków. Należy też pamiętać, że przez wiele lat Cech uzupełniał, a wręcz wyręczał, administrację państwową.

To w Cechu rzemieślnicy odbierali tysiące kart żywnościowych dla siebie, swoich rodzin, pracowników i rodzin pracowników. Cech dzielił i wydawał kartki na paliwo. Mówiąc o historii nie można pominąć szczególnej roli Cechu Rzemiosł Spożywczych, w zasadniczy sposób wyróżniającej go spośród innych cechów, w których nie było rzemiosł z tej branży. Należy pamiętać, że władza socjalistyczna kierowała się zasadą, iż społeczeństwu potrzebne są do życia dwie rzeczy chleb i igrzyska, a chleb to właśnie rzemiosła spożywcze.

Administracja państwowa obarczyła odpowiedzialnością za zaopatrzenie Zarząd Cechu, Członkowie Zarządu, pracownicy Cechu zmuszeni byli więc do uczestnictwa w cotygodniowych naradach w Urzędzie miasta Warszawy poświęconych zaopatrzeniu sklepów, składania meldunków z produkcji pieczywa, napojów, dyżurowania w okresach przedświątecznych i innych okresach wzmożonego popytu na artykuły żywnościowe. Cech miał też obowiązek zabezpieczać stoiska z wyrobami w czasie rozlicznych festynów i innych imprez masowych, W Cechu tworzono dla potrzeb administracji terenowej plany urlopów piekarni i cukierni. Cech zobowiązany był do sporządzania szczegółowej sprawozdawczości dla GUS, dotyczącej zakładów rzemieślniczych.

Nałożenie tych obowiązków na Cech, w połączeniu z koniecznością utrzymania normalnej działalności statutowej, znajdowało odzwierciedlenie w liczbie zatrudnionych pracowników. Tym samym członkowie Cechu, płacąc składki członkowskie, ponosili bezpośrednio koszt utrzymania osób wykonujących faktycznie pracę, którą powinna wykonywać administracja państwowa.

Odrębne zagadnienie to tak zwana działalność socjalna. W różnych okresach, w zależności od liczby członków i możliwości finansowych, obejmowała ona różne kręgi. W szczytowym okresie, w połowie lat osiemdziesiątych, z działalności tej korzystali nie tylko aktualni i byli członkowie Cechu oraz członkowie ich rodzin, lecz także pracownicy zrzeszonych zakładów, ich żony i dzieci. Organizowano bale, choinki dla dzieci, paczki świąteczne, obozy i kolonie dla dzieci, wycieczki i inne atrakcje w ramach „funduszu socjalnego”.

Ostatnia wreszcie sprawa, jakże ważna dla członków Cechu to Oddział Zaopatrzenia. W zależności od okresu i sytuacji, różne były jego możliwości w zapewnieniu rzemieślnikom pomocy w zaopatrzeniu w surowce i materiały do produkcji. Przez długie lata podstawowe działanie Oddziału polegało na zdobywaniu przydziałów. Przydziały dotyczyły nie tylko surowców czy opakowań, ale również samochodów dostawczych, opon, akumulatorów i innych niedostępnych w tamtych czasach dóbr.

Trzeci, trwający do dziś okres działalności Cechu, zapoczątkowany w październiku 1989 roku, kiedy to Cech na mocy ustawy z dnia 22 marca 1989 roku o rzemiośle, uchwała Walnego Zgromadzenia przekształcił się w dobrowolną organizację samorządu rzemiosła. Deklarację dobrowolnej przynależności do Cechu złożyło wówczas 560 zakładów rzemieślniczych. Równocześnie Cech zmienił zasięg działania, rozszerzając go na terytorium całego kraju.